اشعار مصطفی علی پور

با گام های کوچک آرام
وقتی که می رسد از راه
گاه
با آن ردای روشن بارانی
پنهانی
زیباترین حقیقت جاری ست،
مرگی که می شناسم.
طعم گس سپیده دمان است
وقتی که شب
-گهواره ی بلند و زلال ستارگان-
از جنبش
می مانَد،
و تو
برمی خیزی
از گیسوان خویش
ظلمت را
بین نسیم و پنجره می ریزی؛
برمی خیزد
از شرم شانه های تو می ریزد،
مرگی که می شناسم.
یک آسمان
آبی گسترده ست،
گاهی در آن
با بال های ابر
پر می گیری
گاهی
در سایه ی سخاوت خاموشش
می میری؛
مرگی که می شناسم.
آواز کودکی ست که در باد می دود
و باد می شود
آواز کودکی که
وقتی بزرگ شد،
فرهاد می شود
مرگی که می شناسم.
::
مرگی که می شناسم
تابوت کوچکی ست به رنگ چهارفصل
پیچیده در حریر غزل
پیچیده در
خون جوانِ پهلوی سهراب
کآرام
تشییع می شود
بر شانه های سوخته و سرخ آفتاب
::
آه!
وقتی زمین
تشنه ست،
حتی
دستان مهربان پدر 
دشنه ست.
با این همه
مرگی که می شناسم
عطر صریح زندگی ست؛
مرگی که می شناسم
«چیزی شبیه زندگی» ست.

مثل تکه ای شب ایستاده است
روی استخوان چوبی اش
و تمام خویش را
به باد داده است.
او به هر که می رود
از مقابلش
احترام می کند
هم به آن که چنگ می زند به او
هم به آن که سنگ می زند به او
سلام می کند
قلب او 
اگرچه چوبی است
هر چه هست
روشنی و خوبی است
شب که می رسد
با تمام خود
در سیاهی سکوت
چشم می شود؛
شب که می رسد
خشم می شود.
او نگاهبان خاطرات زندگی ست
پیشمرگ دوستی
در مخاطرات زندگی ست
::
صبحدم که آفتاب
تیغ می زند،
سایه ی تکیده اش
تا صلات ظهر
روی خاک
دیدنی ست؛
شامگاه
شیون کلاغ های پیر
روی شانه های خسته و شکسته اش
شنیدنی ست.
گاه گاه
گرچه مثل سایه ای مخوف
باشتاب
از برابر نگاهتان عبور میک ند،
هیچ هم نباشد
این غریب،
دست کم گرازهای وحشی سیاه را
از برنجزارهای سبزتان
دور می کند... .